Սուրբ Մարիանե եկեղեցի
Աշտարակ քաղաքի Սուրբ Մարիանե եկեղեցին Արագածոտնի թեմի առաջնորդանիստ եկեղեցին է: Գտնվում է Աշտարակ քաղաքի հյուսիս արևելյան մասում: Եկեղեցին կառուցվել է 1281 թվականին դարչնագույն սրբատաշ տուֆից, իսկ զանգակատունը` 1838-ին: Հայ եկեղեցական տոնացույցում հիշատակվում են Մարիանե անունով երկու սրբուհիներ: Նրանցից մեկը հռիփսիմյաց կույսերի հետ Հայաստան եկած սուրբ Մարիանեն է, որի աճյունը գտնվում է սուրբ Էջմիածնում: Վերջինս արժանացել է նույն ճակատագրին, ինչ մյուս քրիստոնյա կույսերը 4-րդ դարի սկզբին` հալածվել ու նահատակվել է հավատքի համար: Մյուս Մարիանեն, գրեթե նույն ժամանակաշրջանում ապրած Պիսիդյան Անտիոքի քրմի դուստրն էր: Նա քաղաքի քրմի միակ դուստրն էր և վաղ հասակում մորից զրկվելով՝ հանձնվում է քրիստոնյա ստնտուի խնամքին: Երբ արդեն մեծ էր, հայրը նրան ցանկանում է քրմուհի դարձնել և ամուսնացնել Լեոնիդաս զորավարի հետ, սակայն աղջիկը հրաժարվում է ուրանալ Քրիստոսին և ծառայել անմռունչ կուռքերին: Հայրը նրան տանից վռնդում է, և Ս. Մարիանեն գնում է իր ստնտուի մոտ, սակայն քիչ ժամանակ անց ձերբակալվում է և գլխատվելով՝ նահատակվում: Երկու սրբուհիներն էլ մեծ համակրանք են վայելում քրիստոնյաների շրջանում, բայց առ այսօր չկա հստակ պատկերացում, թե հատկապես որ սրբուհու անունով է անվանակոչվել Աշտարակի Սուրբ Մարիանե եկեղեցին: Երկու սրբուհիներին նվիրված օրերն էլ մեծ շուքով նշվում են եկեղեցում:
Ներկայիս եկեղեցու արևմտյան կողմի փոքրիկ Սուրբ Մարիանեն ունի կառուցման 13-րդ դարին բնորոշ հատուկ համաչափություններ և ճարտարապետական յուրահատկություններ։ Արտաքինից ուղղանկյուն, ներսից՝ խաչաձև գմբեթավոր կառույց է, իսկ արևմտյան և արևելյան կողմերից ունի երկաստիճան կողային մատուռներ։ Առանձնահատուկ հետաքրքրություն է ներկայացնում եկեղեցու թմբուկը, որը ներսից շրջանաձև է, իսկ դրսից՝ տասանիստ։ Ավարտվում է բարձր վերասլաց գմբեթով: Կառույցի հիմնական մուտքը հարավային պատի մոտ՝ 1838 թվականին կառուցված զանգակատնից է: Հարդարանքից ուշագրավ են պատուհանների կիսագլանային հատվածքի քառանկյուն պարակալները՝ խաչաձև դասավորված եռաթև հավելումներով։ Հարավային խաչաթևի կտուրի զանգաշտարակը կառուցվել է 1838թ.-ին։ Համալիրի շուրջը պահպանվել են խոշոր, անմշակ բազալտից պարսպի մնացորդներ։
20-րդ դարասկզբին` 1905թ Խրիմյան Հայրիկի կաթողիկոսության տարիներին սկսվել է կից եկեղեցու կառուցումը, բայց հայտնի մի շարք իրադարձություններով պայմանավորված, չի հաջողվել այն իրականություն դարձնել: Խորհրդային միության տարիներին շինությունը ծառայել է որպես հացահատիկի ու զենքի պահեստ: Վերջին վերանորոգումը և վերաօծումը կատարվել է 21րդ դարի 2-րդ տասնամյակում: Նոր սրահի խորանը կառուցվել է 1905 թ նախատեսված նախագծով: Վերջինս փոքրիկ սյունաշարով արևմտյան պատի մոտ միանում է 13-րդ դարում կառուցված փոքրիկ Մարիանե եկեղեցուն` առանձնահատուկ գողտրիկություն հաղորդելով կառույցին
Սուրբ կարմրավոր
Կարմրավոր Ս. Աստվածածին (Կարմրավոր) եկեղեցին գտնվում է Աշտարակ քաղաքի հյուսիսարևելյան կողմում, հին Բերդաթաղից ոչ հեռու, բարձր սարալանջի վրա: Փոքրածավալ, ներդաշնակ համաչափություններով սլացիկ շինություն է: Եկեղեցու կառուցման թվականը հայտնի չէ, մատենագրական աղբյուրներում ևս որևէ հիշատակություն չկա: Կառուցվածքային հորինվածքով և ճարտարապետական մանրամասերով VII դ. կառույց է, որը մեզ է հասել գրեթե անփոփոխ, կանգուն վիճակում: Գմբեթավոր միախորան տիպի է` քառաթև հատակագծով, արևելյան թևում գտնվող միակ խորանով: Կառուցված է դարչնակարմրավուն տուֆից: Ներքուստ հարդարված է որմնանկարներով, որոնցում պատկերված են «Քրիստոսը փառքի մեջ» կոմպոզիցիան և Սուրբ հեծյալները` հայերեն մակագրություններով: Դեկորատիվ հարդարանքը զուսպ է` ճարտարապետական կերտվածքին համահունչ: Եկեղեցու ոչ մեծ չափերը (6 x 7,5 մ), հարդարանքի պարզությունը ենթադրում են, որ սա եղել է իշխանական տոհմի դամբարան: Եղել է նաև կուսանաց վանք և գործել մինչև 1813 թ.:
Շրջապատված է սրբատաշ տուֆ քարերով շարված պարիսպներով, որոնք կառուցվել են 1326 թ. Ասնավուր և Ղուտալչաք ամուսինների կողմից: Արձանագրությունը պահպանվել է պարսպի հարավային դռան բարավորին և Աշտարա կքաղաքի Ս. Մարինե եկեղեցու ձախ ավանդատան պատին: Պարիսպները մասնակի նորոգումներով պահպանվել են մինչև մեր օրերը:
Կարմրավորի բակում միջնադարյան գերեզմանոց է` XIII-XVII դդ. խաչքարերով և տապանաքարերով: Ամենահին խաչքարը (1184 թ.) Արքակազմողինն է, ինչից մնացել են միայն պատվանդանը և հինգ տողանոց արձանագրությունը:
1956 թ. իրականացվել են հուշարձանի նորոգման և բարեկարգման աշխատանքներ, որոնց ընթացքում հեռացվել է եկեղեցուն արևմուտքից կից, արդեն կիսավեր աղոթարանը (ժողովրդանոց): Վերջինս 1860 թ. Կառուցված անարվեստ շինություն էր, որը միայն խաթարում էր միջնադարյան հուշարձանի տեսքը:
Սուրբ Ծիանաովոր
Վաղ քրիստոնեական շրջանի եռանավ բազիլիկ եկեղեցիների շարքում Ծիրանավոր եկեղեցին հայ ճարտարապետական մտքի կարևորագույն հուշարձաններից մեկն է հանդիսանում: Այն գտնվում է Արագածոտնի մարզի Աշտարակ քաղաքում: Հիմնադրման վերաբերյալ մատենագրական, վիմագրական աղբյուրները մեզ հստակ որևէ տվյալ չեն հաղորդում մինչդեռ, ճարտարապետաշինարարական և հորինվածքային առանձնահատկություններից ելնելով, ուսումնասիրողները այն թվագրում են IV-V դարերով:
Համաձայն գոյություն ունեցող տվյալների` մինչ եկեղեցու կառուցումը այն հանդիսացել է վիշապապաշտության, այսինքն` Աժդահակի պաշտամունքային տաճարը: Քրիստոնեության ընդունումից հետո տաճարը, արժանանալով մյուս հեթանոսական շինությունների ճակատագրին, ևս քանդվել է և նրա հիմքերի վրա կառուցվել է ուղղանկյուն հիմքով եկեղեցի:
Եկեղեցու աղոթասրահը երկու զույգ մույթերի շնորհիվ բաժանված էր մեկ կենտրոնական և երկու եզրային մասերի: Ծածկը է եղել փայտաշեն` քառալանջ եղանակով: V դարում եկեղեցին վերակառուցվում է եռանավ բազիլիկ եկեղեցու: Երկու զույգ մույթերը փոխարինվում են ավելի հզոր երեք զույգ մույթերի: Վերջիներիս շնորհիվ փայտաշեն տանիքը վերափոխվում է թաղածածկի՝ պահպանելով սկզբնական քառալանջ հորինվածքը: Միաժամանակ ավագ խորանի երկու կողմերում կառուցվել էին ավանդատներ: Արևմտյան ճակատին բացվում էին լուսամուտներ, իսկ հարավային և հյուսիսային մասերում` մուտքեր:
XI-XII րդ դարերում՝ սելջուկների դեմ պայքարի տարիներին, Զաքարյանները, պաշտպանական նկատառումներից ելնելով, եկեղեցու հյուսիսային և արևմտյան ճակատները կրկնապատկելով ամրացնում են` այն վերածվելով պաշտպանական հզոր շինության:
XVIII-XIX դարերում եկեղեցին ամբողջապես վերածվում է ամրոցի: Մասնավորապես հարավային պատի վերևվի հատվածում բացվում են հրակնատային լուսամուտներ՝ պաշտպանված քարե «սաղավարդներով»:
1827 թ. երկրաշարժից հետո, եկեղեցին մեզ է հասել կիսավեր վիճակում: Հիմնականում փլուզված են տանիքը և հյուսիսային կողմի մույթերը:
1962 թ. պահպանական նշանակության և փլատակների մաքրման աշխատանքներ են կատարվել, իսկ 1988 թ.կազմակերպվել են պեղումներ, որի արդյունքում հեռացվել է արևմտյան ճակատի կրկնապատը, որն էլ հնարավորություն տվեց բացահայտել Գագիկ Ա Բագրատունու (990-1020 թթ.)1013 թ. արձանագրությունը:
Համաձայն ավանդազրույցի` Աշտարակում ապրող երեք քույրեր սիրահարվում են Սարգիս անունով մի երիտասարդի: Ավագ երկու քույրերը որոշում են իրենց զոհաբերել կրտսերին երջանկություն պարգևելու համար և, ծիրանագույն ու կարմիր զգեստ հագնելով, իրենց նետում են անդնդախոր ձորը: Այս լուրն իմանալով` իրենց փոքր քույրը, սպիտակ զգեստ հագնելով, իրեն ևս ձորն է նետում, իսկ Սարգիսն այս անհաղթահարելի վշտից դառնում է ճգնավոր: Հետագայում ձորի եզրին երեք եկեղեցիներ են հայտնվում՝ Ծիրանավորը, Կարմրավորը և Սպիտակավորը:
Սուրբ սպիտակավոր
Գտնվում է Վերնաշեն գյուղից 7 կմ հյուսիս, լեռան լանջին: Համալիրը բաղկացած է Ս. Աստվածածին եկեղեցուց, գավթից և զանգակատնից, որոնք կառուցված են սպիտակ սրբատաշ ֆելզիտ քարով, ինչից էլ առաջացել է վանքի անվանումը:
Ս. Աստվածածին եկեղեցին, ըստ արձանագրության, հիմնադրել է Էաչի Պռոշյան իշխանը 1318 թ., որի մահից հետո շինարարությունը շարունակել և ավարտել է իր որդին՝ Ամիր-Հասանը, 1321 թ.: Ունի գմբեթավոր դահլիճ տիպի հորինվածք: Միակ մուտքն արևմտյան կողմից է: Եկեղեցին առանձնանում է աշխարհիկ և հոգևոր սյուժետային պատկերաքանդակներով: Մուտքի ճակատակալ քարի՝ մանուկ Հիսուսը գրկին Աստվածածնի պատկերաքանդակը, Էաչի իշխանի և նրա որդի Ամիր Հասանի քանդակը (այժմ՝ Էրմիտաժում, Սանկտ Պետերբուրգ), Ամիր Հասանի որսի տեսարանով բարձրաքանդակը (այժմ՝ ՀՊԹ) իրավամբ համարվում են հայկական միջնադարյան քանդակագործական արվեստի լավագույն օրինակներից:
Գավիթը կից է Ս. Աստվածածին եկեղեցուն արևմտյան կողմից: Կառուցվել է 1321-1330 թթ.: Քառակուսի հատակագծով, թաղածածկ կառույց է:
Զանգակատունը կից է գավթի արևմտյան պատին: Կառուցել են Հովհաննես և Թաճն ամուսինները 1330 թ.: Եռահարկ, ինքնատիպ հորինվածքով կառույց է: Առաջին հարկը խուլ է, կառուցված է կոպտատաշ քարերով, երկրորդը ուղղանկյուն խորշ է, իսկ երրորդը միջանցիկ կամարակապ բացվածք է՝ երկթեք ծածկով պսակված:
Վանքի շրջակայքում պահպանվել են ուշ շրջանի պարսպապատերի, վանական խցերի և գերեզմանոցի մնացորդներ:
XV դ. երկրորդ կեսից մինչև XVI դ. Ս. Աստվածածին վանքը գրչության կենտրոն էր:
1987 թ. Սպիտակավոր Ս. Աստվածածին եկեղեցու բակում են ամփոփվել հայ ականավոր զորավար, գաղափարախոս և պետական գործիչ Գարեգին Նժդեհի մասունքները: 1989 թ. տեղադրվել են տապանաքար և խաչքար:
Հուշարձանը վերականգնվել է 2007-2009 թթ. ՀՀ մշակույթի նախարարության նախաձեռնությամբ, իսկ 2012 թ., բարերար Վարդան Հարությունյանի հովանավորությամբ, զանգակատանը տեղադրվել է Սանկտ Պետերբուրգում պատրաստված զանգը: